Mijn ei

Vandaag wil ik mijn ei eens kwijt over de vaak zo schrijnende verschillen. We lopen nu dagelijks rond in Kunming waar zo'n modern zakencentrum is verrezen, dat China hier compleet onzichtbaar geworden is; je zou dit centrum zo op kunnen pakken en neer kunnen zetten in Amsterdam, Parijs of Londen, het zou geen verschil uit maken. We horen verhalen van hele volkswijken die daarvoor plat zijn gegaan, zo van: volgende maand moet u uw huis uit zijn; en maand later is de flat weg, weer een paar maanden later is er een park, of zo'm torenflat voor in de plaats. Waar de mensen heen gaan? Zoeken ze zelf maar uit.
Er moet hier wel veel geld om gaan - maar het aantal zwervers, gehandicapten, kinderen is ook groot.
In de flat bij Robert was ook zo'n verhuisgezin terecht gekomen. Die waren al zo lang gewend op straat te leven, dat dat traditionele leven werd voortgezet; het huis diende als kippen- of geitenstal, de huiskamer als grote slaapzaal en het dagelijks leven inclusief het koken en afval verwerken ging door in de trapgalerij. Kun je het ze kwalijk nemen?
We weten dat de eenkind-politiek minder wordt. Maar hier in Yunnan wordt nog steeds in de dopen gecontroleerd, je eerste mag pas komen als je 24 bent(komt het voor die tijd? Naar het kindertehuis!) en als je al een tweede kind mag, dan buiten de stad, en pas na 5 jaar.
We horen verhalen over het kindertehuis hier - er rouleert een mooie foto van en roze gebouw met vrolijke torentjes en kleurtjes. Het is een facade - het is een prachtig ingericht revalidatiecentrum, dat er al jaren staat en nauwelijks gebruikt wordt; en zeker niet door de kinderen waarvoor het is bedoeld. Het tehuis staat al erg lang bijna leeg; 70% van de kinderen verblijft in pleeggezinnen. Dat lijkt goed, maar zodra er bericht komt uit Beijing dat ze in aanmerking komen voor binnen- of buitenlandse adoptie worden ze daar weer weggehaald - opnieuw een niet te verwerken scheiding.
China is een wonderschoon land - maar het is een land met een meer dan driedubbele bodem,en nog heel veel groeistuipen. Het is een land dat je met al je zintuigen beleeft - wel moet beleven soms - maar waarvan ik bovenal hoop dat de menselijkheid zich zal gaan ontwikkelen.