Welkom terug, Lotte!

Een lang verhaal, deze keer. Vandaag zijn we bij Hephzibah, Lotte's kindertehuis op bezoek geweest. Vooraf erg spannend; we waren heel welkom, zoveel was uit de mails wel gebleken. Maar hoe het zou gaan?

Het tehuis bleek makkelijk te vinden, en lag er stralend bij: modern, goed onderhouden, leuke kleuren, speelplaats ervoor. We liepen zo het terrein op en noemden de naam Tong Ai (de verzorgster die indertijd voor Lotte had gezorgd) en werden naar het linkergebouw gestuurd, 4e verdieping. Bovenaan de eerste verrassing: een groot papieren spandoek met "Welcome Back, Lotte. We love you."
Vanaf dat moment was het een feest van warmte, welkom, tranen, verbazing en genieten. We dachten een kort en formeel bezoek te brengen, maar uiteindelijk zijn we zeven uur lang intensief, maar heel informeel bezig geweest. Tong Ai, maar ook andere verzorgsters, bleken zich Lotte nog erg goed te herinneren. De eerste die kon staan indertijd, altijd lachend, altijd ondernemend.
Lotte had naast kadootjes ook een "this is my life"-fotoboekje meegenomen - het is de hele dag door, door iedereen, telkens weer bekeken. Uit alles bleek dat het niet alleen voor ons een fantastische ontmoeting was, maar dat ook voor de kinderverzorgsters het bezoek heel belangrijk was. Elk nieuws over de kinderen is erg belangrijk. Zo werd bijvoorbeeld elk mailtje met nieuws, elke brief, niet alleen in de oorspronkelijke versie maar ook vertaald in het Chinees op het prikbord opgehangen. Het welkom was niet alleen voor vandaag bedoeld: als we zouden willen, zouden we elke dag terug mogen komen deze week.
Na het eerste uurtje van welkom en babbelen werden we rondgeleid, mochten we met de aanwezige babietjes en peutertjes bezig gaan. Het was speel- en vervolgens etenstijd, en we hebben allemaal uitgebreid mee kunnen spelen en helpen, tussen het foto's nemen door natuurlijk. Lotte en Karlijn hebben met ballonnen met de kinderen gespeeld - groot feest - en hebben zich allebei helemaal uitgeleefd bij troetelen en voeden. Ik werd functioneel ingeschakeld: laat die twee kinderen (worden binnenkort geadopteerd) maar eens kennismaken met je man-zijn: baard, haren op de armen. In het tehuis maken ze alleen maar kennis met vrouwen. En tussen door al die verhalen: dit kind heeft een hartkwaal, maakte weinig kans in het leven. Dat kind heeft vergroeide benen, die voorlopig door heel voorzichtig bijbuigen en ingipsen op de operatie voorbereid. Dat kindje lijkt twee jaar, maar heeft een groei-afwijking; ze is eigenlijk vijf jaar.
Tussendoor werd ons ook duidelijk hoe de zaken waren geregeld tussen deze bijzondere afdeling (met 60 kinderen) en het tehuis als geheel (met ongeveer 350 kinderen). De adopties leverden geld op voor het tehuis - dat geld werd besteed om de gebouwen als totaal, andere afdelingen, speelplaats en dergelijke voor alle kids op orde te brengen. Met groot succes, kunnen we nu zeggen. De afdeling zelf werd gerund op basis van giften en fondsen. De veel intensievere begeleiding op deze afdeling diende ook om een voorbeeld te zijn voor de rest van de afdelingen; steeds meer kinderen konden meegenieten van buiten spelen en speelgoed op de zaal.
Toen de kinderen op bed werden gelegd, zijn wij gaan eten met de verzorgers, en werd de rondleiding vervolgd. De wasmachines (minimaal 200 luiers per dag), een blik bij andere afdelingen - inmiddels is ook net een nieuwe zaal voor orthopedische hulp geopend.
Aan het eind hebben we een blik gekregen in het foto-archief. Alles wordt bewaard, alles is terug te vinden. De foto's die twaalf en dertien jaar geleden genomen werden, maar ook de foto's de we zelf hebben opgestuurd de eerste jaren na de komst van Lotte.
Aan het einde van het bezoek zijn we ook op bezoek geweest bij de directie, iets waar we eigenlijk mee hadden moeten beginnen. Eerst werden we ontvangen door de adjunct-directeur. Dat was een volstrekt formeel gebeuren, een uitwisseling van beleefdheden en kadootjes, maar ook daar brak het spreekwoordelijke ijs bij het verschijnen van het fotoboekje. En toen de algemeen directeur (mevrouw de president) binnenkwam, werd het ook in die formele setting erg gezellig. Aan het eind hebben we eigenlijk duidelijk moeten maken dat het fotoboekje echt bedoeld was voor de verzorgers en vooral voor Tong Ai, en niet voor de directie; we hebben beloofd ook haar foto's te mailen.
Mooi beeld aan het eind: Lotte kreeg bij haar afscheid twaalf jaar geleden een armbandje met inscriptie mee - een tweede exemplaar bleef bewaard in het dossier, en lag bij de papieren. Beeld van de eeuwige verbondenheid.